Уважаемый товарищ директор! Ten zwrot z języka rosyjskiego  - który znaczy tyle co "szanowny towarzyszu dyrektorze" - utkwił w mojej pamięci już chyba na wieki wieków. Związany jest z pewnym wydarzeniem sprzed już prawie pół wieku. I mimo, że wiele szczegółów po tak długim czasie  zatarło się w mojej pamięci, to ten zwrot pamiętam doskonale - bo yважаемый товарищ директор odegrał w nim decydującą rolę. A było to tak.

W  1974 roku ożeniłem się i zamieszkaliśmy z żoną u mojej mamy w jednym dwunastometrowym pokoiku - czekając na mające się narodzić dziecko i na przydział  spółdzielczego mieszkania. Trochę zarabiałem w biurze projektów, trochę pieniędzy przywoziłem z pracy na farmie w Szwecji - ale nie było za bardzo na co ich wydawać. Mieszkania , które by pochłonęło dowolną sumę, nie mieliśmy, a mały Fiat nam wystarczał. Co tu robić, co tu robić - a może by tak kolorowy telewizor kupić? Tak Kochanie - to świetny pomysł!

Pokoik malutki, więc olbrzymi ruski Rubin odpadał. I wtedy nagle, przypadkiem, natknąłem się  u znajomych na oszałamiającą, cudowną rzecz! Był to przepiękny, malutki, zgrabniutki telewizorek  kolorowy z dwunastocalowym ekranem. Nazywał się Электроника Ц-430. Literka Ц oznaczała oczywiście Цветный, czyli kolorowy. Byłem zauroczony, ja prostak wychowany na Wiśle, Belwederze i Neptunie. Ale powstał od razu problem - te ruskie Elektroniki nie były importowane do Polski, były natomiast przywożone na handel przez prywatne osoby. "Życie Warszawy"  z działem ogłoszeń "sprzedam" błyskawicznie pomogło i już następnego dnia Электроника stała w naszym pokoiku. 

Niestety, radość nasza trwała krótko, może kilka godzin. Po tym czasie telewizorek wyzionął ducha. Nikt nie chciał i nie potrafił go naprawić. Znajomi u których po raz pierwszy go zobaczyłem, poradzili mi, że na Bródnie, w pewnym bloku przy Wysockiego jest facet, który ich telewizorek naprawiał już... kilka razy i zawsze dał radę. Ożeż ty! Dlaczego nie chwaliliście się wcześniej co kupiliście? 

Adres był szeptany. Pojechałem, potem znowu po odbiór - działa! Ale - cholera! - znów tylko kilkanaście dni. Cóż - powiem tylko, że na Bródno jeździłem kilka razy, aż wreszcie Электроника się zlitowała i jak pieprznęła, to tak, że wysiadł kineskop. 

Co tu robić, co tu robić...

Wymyśliłem, że z głupia frant wyślę telewizor do producenta, był to Позитрон, Научно-производственное объединение; Ленинград

W pracy w naszej pracowni zatrudniony był starszy pan, inżynier, w czasie wojny był wywieziony do Rosji, potem udało mu się dostać do armii  Berlinga, przeszedł cały szlak od Lenino do Berlina. Mniejsza o to, najważniejsze było, że znał doskonale rosyjski. Poprosiłem go o napisanie  - w moim imieniu - listu do tej fabryki z prośbą o naprawę gwarancyjną. 

Napisał, pamiętam tylko, że list zaczynał się "Уважаемый товарищ директор!"

Zapakowałem list do paczki z telewizorem i poleciałem do kolejowego urzędu celnego na Żelazną, aby ją wysłać do Leningradu. Ciężki idiota ze mnie - nie wiedziałem na co się porywam.  Okazało się, że paczka jest niebezpieczna (telewizor może wybuchnąć), że musi iść frachtem, że będę musiał zapłacić cło, jeżeli telewizor nie wróci do Polski, że źle ją zapakowałem i że jeszcze sto rzeczy. I tak stałem jak pierdoła przed ta kobietą w urzędzie celnym... A ona dalej przeglądała moje papiery.

Nagle! Znieruchomiała.

Powoli odłożyła papiery na biurko, uśmiechnęła się. I spytała: czy ma pan jakąś rodzinę w urzędzie celnym? I ja, w tym momencie, w jakimś nagłym olśnieniu przypominam sobie , że... tak! Wiem!

Tu  muszę po krótce wyjaśnić, co mnie tak olśniło. W "Życiu Warszawy" regularnie prowadzona była rubryka "Dziś pytanie, jutro odpowiedź", czytelnicy zadawali różne pytania, a wybrani wysocy urzędnicy różnych instytucji wyjaśniali ich wątpliwości. Ja mam bardzo rzadko spotykane  nazwisko, a tam urząd celny reprezentował zawsze jego dyrektor  -  to zapamiętałem - Kazimierz Maginiu.

Więc w tym olśnieniu mówię: tak, stryjek Kazimierz  tu pracuje. 

Pani z uśmiechem poprosiła, żebym na chwilę wyszedł z pokoju. Ale przez drzwi słyszałem, jak telefonuje i mówi dramatycznym głosem: pani Jadziu! Tu kuzyn dyrektora Maginiu jest z przesyłką! Trzeba mu natychmiast pomóc, przepakować i pociągiem ekspresowo wysłać.

No i paczka rzeczywiście zniknęła ekspresowo. Minął miesiąc, drugi, trzeci, ja już dostałem wezwanie by zapłacić cło za wysłany do Leningradu telewizor - aż tu nagle jest! Wrócił! Rozpakowuję - działa, naprawiony. 

Radzieccy towarzysze nie zawiedli...

Ale co to, co to?  Znowu  Электроника nie działa.

Historia ta nie miała dalszego ciągu. A nazwisko więcej razy też już się nie przydało...

	Maginiu
	2 lutego 2025 19:14